Het was een extreem druk jaar. Meer dan andere jaren was het ook een jaar van hoogte en dieptepunten. Laten we daarom maar beginnen met het diepste dieptepunt, dan hebben we dat maar gehad.
We hebben begin december helaas afscheid moeten nemen van onze hond Zelda. Bijna 13 jaar mochten we haar bij ons hebben en van haar gezelschap genieten.
Veel van jullie hebben we leren kennen door Zelda, met gezellige praatjes tijdens de dagelijkse wandelingen toen we nog in Den Haag woonden. Nadat we hier naartoe zijn verhuisd hebben ook veel van onze gasten Zelda leren kennen.
Het gebeurt regelmatig dat terugkomende gasten vragen hoe het met haar gaat en zelfs hondenkoekjes meenemen. Vandaar ook dat we vonden dat dit nieuws in deze brief niet mocht ontbreken.
We missen haar ontzettend.
Na de voltooiing van de twee nieuwe komfortkamers in mei (zie blogpost nr. 26 van mei 2016), begon het al snel drukker te worden in het hotel. Door het koude en natte voorjaar was het tot dan toe heel erg rustig geweest.
Voor het seizoen echt zou gaan beginnen was er echter nog een grote klus die we graag af wilden hebben. Vorig jaar hebben we de serre, die de voorkant van hotel ontsierde, afgebroken (zie onderstaande foto).
De betonplaat waarop deze serre had gestaan lag er echter nog. Deze betonplaat was op plaatsen wel een halve meter dik en het was dan ook een heidens karwei om hem te slopen.
Gelukkig was de broer van Ed er om mee te helpen, want dit was wel een heel erg zware klus.
Na drie dagen hakken, scheppen en kruien was de betonplaat weg en konden we er een mooie border voor in de plaats aanleggen.
Bij het aanbreken van de schoolvakanties werd het een gekkenhuis. We hebben het nog nooit zo druk gehad. Weken achter elkaar zaten we zo goed als vol en ook in het restaurant was het avond aan avond volle bak.
Vorig jaar konden we het door de week nog wel aardig aan met zijn tweeën. Dit jaar hebben we onze grens, van wat we met zijn tweeën kunnen doen, toch echt wel bereikt.
Midden in de drukte meldde onze schoonmaakster zich namelijk ziek, een week later was het één van haar kinderen, toen haar man, daarna een ander kind, toen weer zijzelf en toen weer een kind.
Het kwam er dus op neer dat we middenin het hoogseizoen geen schoonmaakster hadden. Hierdoor moest Ed de kamers doen en moest Auke, naast het werk in de keuken, Ed zijn dagelijkse werkzaamheden overnemen.
Normaal gesproken hebben we na het uitchecken en het opruimen van het ontbijt altijd even tijd voor onszelf, maar dat hadden we nu dus niet. Wekenlang hebben we van ’s-ochtends vroeg tot ’s-avonds laat gewerkt en hebben zo een beetje roofbouw op ons zelf gepleegd.
Gelukkig kwam er eind augustus verlichting, in de zin dat onze oude schoonmaakster zich meldde. Deze was er vorig jaar mee opgehouden vanwege een operatie aan haar knie.
Ze was weer helemaal hersteld en wilde graag weer komen werken.
Gelukkig! We hadden weer een beetje tijd voor onszelf. Nou ja, even dan.
Wat er met de schoonmaakster is gebeurt? Nadat we haar man twee dagen na zijn ‘hartaanval’ in volle gezondheid in de supermarkt tegenkwamen, hebben we die maar laten gaan. Ze kwam toch al niet.
Begin september kwam de buurman vragen of we nog een partij mooi Douglas hout wilden hebben. Hij was bezig zijn huis op te knappen, maar had een lading hout over. Voor weinig!
Hoewel we er nu geen tijd voor hadden, wilden we t.z.t. het afdak aan de achterkant gaan opknappen, dat zag er niet uit (zie onderstaande foto). Dat hout konden we daarvoor dus wel gebruiken.
Bij het afleveren vertelde de buurman echter dat het vers gezaagd hout was en dat het wel snel verwerkt moest worden. Het hout zou anders uitdrogen en gaan scheuren.
Weg rust!
Na een week hard werken hadden we tussen de bedrijven door de golfplaten van het afdak vervangen voor wanden van mooi Douglas hout. We hadden alleen net niet genoeg om het af te maken.
En ja, als je dan toch hout gaat bestellen, waarom dan niet wat extra? Immers, het begon er zo mooi uit te zien. Als we de garageboxen nu ook eens zouden gaan bekleden. Dan is het wel een eenheid.
Daarvoor hadden we dan nog wel 1,5 kub hout nodig. De buurman kon nog wel wat hout regelen, maar dat zou wel even gaan duren. Dat was dus prima, want het was nog steeds erg druk in het hotel.
Wat schetst onze verbazing. Al een week later kwam de buurman het hout brengen. De houtzagerij had in de vakantietijd niet veel doen. Vandaar ook die lage prijs.
En eeeh, het hout moest wel snel verwerkt worden.
Eind september was het helemaal af en het resultaat mag er zijn. Het ziet er weer netjes uit.
Vanaf oktober werd het rustiger en kregen we weer een beetje lucht en in november hebben we lekker een paar weken vrij genomen. We hebben het hotel drie weken gesloten en hebben een beetje vakantie gevierd. Vakantie in eigen huis, want de gezondheid van Zelda liet niet toe dat we er op uit konden gaan.
En als je lichaam dan na maanden hard werken eindelijk in rust gaat, dan wordt je…? Juist ja, ziek. Drie weken lang snotteren, hoofdpijn, spierpijn, de hele kraam. Nog altijd zijn we niet helemaal fit.
Volgend jaar moet het anders, dat is zeker.
Ondanks alles hebben we in de laatste weken van het jaar nog een paar leuke klussen voltooid. We hebben op een internetveiling een koelbuffet gekocht, maar de ombouw was niet helemaal onze stijl.
We hebben daarom zelf een nieuw meubel om de koeling heen gebouwd in de stijl van de bar en de receptie.
’s-Ochtends voor het ontbijt en ’s-avonds als saladebuffet. Dit maakt het werk weer een stuk makkelijker en het ziet er meteen weer een stuk professioneler uit.
We zijn er blij mee.
Tenslotte zijn gisteren de nieuwe deuren tussen de lounge en het restaurant geplaatst. De donkere houten schuifdeuren zijn vervangen voor dubbel openslaande deuren. Het glas zorgt ervoor dat het in de lounge overdag een stuk lichter is.
We sluiten af door jullie allemaal hele fijne feestdagen toe te wensen en we wensen iedereen veel liefde, geluk en gezondheid in het nieuwe jaar!
